Charles Dickens en de Lente

Het was de beste der tijden, het was de slechtste der tijden,
het was de eeuw van wijsheid, het was de eeuw van dwaasheid,
het was het tijdvak van het geloof, het was het tijdvak van ongeloof,
het was het jaargetijde van het licht, het was het jaargetijde van duisternis,
het was de lente van de hoop, het was de winter van de wanhoop.

Zo begint het boek van Charles Dickens, Tussen Londen en Parijs. In het Engels beter bekend als 'A Tale of Two Cities'. Wereldwijd staat het boek in de top tien van best verkochte boeken aller tijden. Tussen alle religieuze boeken zoals de Bijbel en de Koran. En tussen de Chinese propagandaboekjes zoals 'het Rode boekje' maar ook Lord of The Rings.

Op de een of andere manier trekt deze tekst me aan. Wellicht omdat ik net het boek heb gelezen en er over heb gepresenteerd bij mijn literatuur vak afgelopen week. Maar vooral omdat het zo poëtisch is verwoord en het tegelijkertijd ook gewoon hele logische woorden zijn. Het is het beste, maar ook het slechtste, hoop en wanhoop. Eigenlijk is het altijd alles tegelijk. 
Deze tekst sloeg op barre omstandigheden in aanloop naar en tijdens de Franse Revolutie, maar is ook vandaag nog erg toepasbaar. Juist in het persoonlijke leven. Want hoe vaak wisselen onze gedachten niet: wauw, dit is echt het goede leven. Lekker in het zonnetje, balkon, bier/wijn erbij en de dag erna regent het met bakken uit de hemel. Naar. Tegenstelling. Iets met jaargetijden, die link naar Dickens. Snap je?

En op het moment voel ik me ook zo. Soms heel goed, soms heel slecht. Soms vol hoop: ik spreek af met leuke mensen, voel me comfortabel, mijn leventje loopt lekker, sollicitaties gaan wonderwel goed. Maar dan slaat de twijfel weer toe: moet ik het wel doen? Is het wel echt allemaal de goede manier om het leven aan te pakken? Waar wil ik heen, wat is wijsheid?

Hoe snel gaat zo'n fase weer voorbij? Ik weet het niet. Bij mij kan het een kwartiertje duren, maar ook een kwart jaar. Overigens is dat laatste pessimistisch gedacht en niet heel realistisch. Zelfs niet bij mensen die last hebben van een winterdipje. Bovendien is het net weer officieel lente. Het jaargetijde van het licht, de lente van hoop. Er zijn zelfs kinderen die naar de naam Lente luisteren. Dat maakte zelfs de dag van een verkoopmedewerkster weer goed de afgelopen week. Ik heb nog nooit een kassière zo hard zien lachen en ik deed natuurlijk vrolijk mee. 
Lachen. Hoop. Lente. Daar gaan we voor!

Koffie in de kerk!

Sommige mensen kunnen het zich niet voorstellen: langer dan 5 minuten bij de kerk blijven nadat de dienst is afgelopen. Tenzij er koffiedrinken is natuurlijk, want dan hoef je zelf thuis geen koffie meer te zetten.

Eigenlijk is dat gek. De kerk zou toch je familie moeten zijn. Het zou een plezier moeten zijn om even na te praten met je broeders en zusters na de dienst. Samen verwerken wat de dienst je heeft geleerd en even oprecht geïnteresseerd vragen: hoe gaat het nou met jou?

Ongelukkig maar waar is dit wel de realiteit voor veel christenen in Nederland. Na de dienst zo snel mogelijk weg om je thuis de hele dag te verschuilen achter gesloten gordijnen. Ik wil niemand veroordelen, maar met name in gereformeerde kerken gebeurt dit veel. En dat vind ik persoonlijk heel jammer, want het kan zo anders.

Tegenwoordig ga ik al ruim anderhalf jaar naar een kerk waar het koffiedrinken een onderdeel van de dienst is. Dat wil zeggen: na de dienst is er altijd koffie, en er is niemand in de kerk die er over piekert om direct na de dienst naar de auto/fiets te hollen om zo snel mogelijk thuis te zijn, zonder een kop koffie en een goed gesprek. Ook nieuwelingen die voor het eerst in de gemeente komen denken daar niet aan.

Dat vind ik gaaf. Elke zondag ben ik pas halverwege de middag thuis, maar wél met een voldaan gevoel van verbondenheid met de mensen met wie ik samen God aanbid. Ik zou echt niet anders willen. God is Groot en zelfs een kopje koffie (thee, ook goed) is daar een uiting van! Stiekem is het gewoon gemaakt van levend water =)