Is love enough,
or is it not?
Or should we be afraid,
tomorrow, together.
Is it still a dream,
which will never come true,
or a real possibility
we both did not see?
22-08-2013
NKL
vrijdag 23 augustus 2013
vrijdag 5 april 2013
Moed om te dansen (en andere dingen)
Everybody dance now. Dat nieuwe dansprogramma op een commerciele zender.
Super leuk concept. Je komt niet alleen maar balletters, modernen,
jazzers en hiphoppers tegen - en af en toe eens een verdwaalde
latin/ballroom-danser, die meestal echt verbazingwekkend goed kunnen
dansen en ook nog eens makkelijk andere stijlen oppikken. Leuk. Vooral
übertalentjes en dansers in stijlen die normaal nooit buiten de
dansschool of in een carnavalsoptocht (in Rio de Janeiro) tegenkomt.
Het mag bekend zijn dat ik erg van dansen houd. Zo ook van deze nieuwe dansshow, met natuurlijk Dan Karaty en Jan Kooijman (want ja, die kunnen natuurlijk nooit ontbreken wanneer het om dansshows gaat) in de jury.
Dat is wel jammer, dat die programma's zo'n subcategorie vormen. Geen dans zonder Dan. Andere choreografen, kenners, of anderszins dansminnende mensen zouden net zo goed zijn plaats in kunnen nemen, mits ze dan een beetje charisma hebben. Want anders verkoopt het programma niet.
Die dansen zijn zo leuk, maar de commercie eromheen niet. Zoals dat stemmen van mensen thuis. Ja, een dans moet entertaining zijn. Maar het feit dat mensen daar uberhaupt staan en door een jury worden doorgedrukt (met 100%) geeft wel aan dat iets entertaining is. Dat geldt ook voor talentenjachten met zang trouwens, maar laat het duidelijk zijn dat in dat genre het sneller duidelijk is of iemand geschikt is voor het vak. dat is namelijk net zoiets als een voetballer Balotelli die nog moet leren zich als professionele voetballer te gedragen, ook op grote eindtoernooien. Of een manager in opleiding die niet kneiters boos op zijn werknemers kan worden, dat moet tactvol of effectief worden gebracht. Schijnt.
Voor een vak moet je leren. Zo ook voor kunst. Het kost mij weinig moeite om een dansfiguur te leren in bijvoorbeeld de cha-cha of Tango. Maar dat betekent niet dat het wél oneindig veel moeite kost om die figuren ook zo te dansen dat het er niet uitziet alsof je op een stoel neerploft, of stampend de trap op gaat. Dat is niet charmant en mensen willen bij stijldansen toch echt graag elegantie zien, als vrouw licht als een veertje neervlijen in de armen van haar danspartner. Of gewoon een vrolijke maar ook technisch goede Jive. En neem van mij aan: dat is moeilijk.
Nog moeilijker is het dan om met kritiek om te gaan. Ja, als je iets fout doet, moet je nog beter je best doen. Op de blaren zitten (soms letterlijk), en niet bij de pakken neer zitten. Vooral ook niet een negatief zelfbeeld kweken. Vallen, opstaan en weer doorgaan!
Respect dus voor die dansers van 10 ofzo, die al zo goed kunnen dansen, en een show neer kunnen zetten. Maar nog meer respect voor de mensen die ook goed met de aandacht om kunnen gaan, en die gemaakt zijn om een show te stelen. Maar vooral: Dat laatste ook echt doen. Moed heet dat.
Het mag bekend zijn dat ik erg van dansen houd. Zo ook van deze nieuwe dansshow, met natuurlijk Dan Karaty en Jan Kooijman (want ja, die kunnen natuurlijk nooit ontbreken wanneer het om dansshows gaat) in de jury.
Dat is wel jammer, dat die programma's zo'n subcategorie vormen. Geen dans zonder Dan. Andere choreografen, kenners, of anderszins dansminnende mensen zouden net zo goed zijn plaats in kunnen nemen, mits ze dan een beetje charisma hebben. Want anders verkoopt het programma niet.
Die dansen zijn zo leuk, maar de commercie eromheen niet. Zoals dat stemmen van mensen thuis. Ja, een dans moet entertaining zijn. Maar het feit dat mensen daar uberhaupt staan en door een jury worden doorgedrukt (met 100%) geeft wel aan dat iets entertaining is. Dat geldt ook voor talentenjachten met zang trouwens, maar laat het duidelijk zijn dat in dat genre het sneller duidelijk is of iemand geschikt is voor het vak. dat is namelijk net zoiets als een voetballer Balotelli die nog moet leren zich als professionele voetballer te gedragen, ook op grote eindtoernooien. Of een manager in opleiding die niet kneiters boos op zijn werknemers kan worden, dat moet tactvol of effectief worden gebracht. Schijnt.
Voor een vak moet je leren. Zo ook voor kunst. Het kost mij weinig moeite om een dansfiguur te leren in bijvoorbeeld de cha-cha of Tango. Maar dat betekent niet dat het wél oneindig veel moeite kost om die figuren ook zo te dansen dat het er niet uitziet alsof je op een stoel neerploft, of stampend de trap op gaat. Dat is niet charmant en mensen willen bij stijldansen toch echt graag elegantie zien, als vrouw licht als een veertje neervlijen in de armen van haar danspartner. Of gewoon een vrolijke maar ook technisch goede Jive. En neem van mij aan: dat is moeilijk.
Nog moeilijker is het dan om met kritiek om te gaan. Ja, als je iets fout doet, moet je nog beter je best doen. Op de blaren zitten (soms letterlijk), en niet bij de pakken neer zitten. Vooral ook niet een negatief zelfbeeld kweken. Vallen, opstaan en weer doorgaan!
Respect dus voor die dansers van 10 ofzo, die al zo goed kunnen dansen, en een show neer kunnen zetten. Maar nog meer respect voor de mensen die ook goed met de aandacht om kunnen gaan, en die gemaakt zijn om een show te stelen. Maar vooral: Dat laatste ook echt doen. Moed heet dat.
vrijdag 22 maart 2013
Klagen is vragen
Soms heb je dat, dat je even een tegenslagje hebt in je leven. Ook als
je nog jong bent, zoals mensen van mijn leeftijd, en ik dus ook. Van die
dagen dat alles tegenzit, van vrij krijgen van college tot huisartsen
die je doorverwijzen naar de fysio terwijl je net een zwaar weekend voor
de boeg hebt. Al met al, heel fijn dus. NOT.
Nu ben ik zo'n persoon die echt van klagen houdt, zoals je wellicht uit de bovenstaande alinea hebt kunnen halen.
En over klagen wil ik het vandaag eens hebben. Klagen is echt iets typisch. Het typeert ook de Nederlanders zegt men wel eens. Een echte Nederlander moet altijd iets te klagen hebben, is het niet het weer dat te warm of te koud is (momenteel vind ik het te koud) dan gaat het wel over de buren of collega's op het werk. Over eten nog maar te zwijgen, want als jouw ouders het een of ander aan voedsel niet lusten, zul jij er als kind ook niet van gaan houden. Met als gevolg dat je erover klaagt wanneer je het een keer wél moet eten.
Zoals ik afgelopen weekend op Karakterweekend zei: Klagen is nog net niet mijn hobby. Dat houdt dus in, dat ik het, als ik eens goed reflecteer op mezelf, best wel vaak doe.
Doen alsof je zieliger bent dan anderen, daar bereik je wat mee. Kijk maar naar al die stakingen en campagnes op tv tegen het een en ander. O nee, wacht, daar heb je natuurlijk niks aan, want uit klagen blijkt alleen maar je zwakte, toch? En niemand wil de zwakste schakel zijn. Ik dus ook niet.
Twijfel, twijfel. Heeft klagen zin? Soms.
Vinden mensen je leuk als je klaagt? Volgens mij niet.
Waarderen mensen klachten? Dat dan weer wel.
Dus, klagen mag, een klacht indienen mag, zielig zijn mag niet.
Als een klacht eerlijk is, of in ieder geval de intentie is eerlijk, dan is klagen dus niet zo slecht. Maar als het alleen maar is om zielig te zijn, kun je beter niet klagen. Alle mensen zijn zielig als ze het koud hebben, dus jij bent niet meer zielig als het een keer onder de 0 graden Celsius is. En ziek zijn is natuurlijk heel vervelend, maar of het zinvol is om daarover te klagen, je helpt er niemand verder mee.
Misschien maar eens oppassen met waar ik over klaag. Ik ben niet de koningin herself, en ook niet een kindje in Afrika zonder eten. Hoewel ik dat laatste een vrij slap argument vind op bijna elke zieligheidskwestie..
Nu ben ik zo'n persoon die echt van klagen houdt, zoals je wellicht uit de bovenstaande alinea hebt kunnen halen.
En over klagen wil ik het vandaag eens hebben. Klagen is echt iets typisch. Het typeert ook de Nederlanders zegt men wel eens. Een echte Nederlander moet altijd iets te klagen hebben, is het niet het weer dat te warm of te koud is (momenteel vind ik het te koud) dan gaat het wel over de buren of collega's op het werk. Over eten nog maar te zwijgen, want als jouw ouders het een of ander aan voedsel niet lusten, zul jij er als kind ook niet van gaan houden. Met als gevolg dat je erover klaagt wanneer je het een keer wél moet eten.
Zoals ik afgelopen weekend op Karakterweekend zei: Klagen is nog net niet mijn hobby. Dat houdt dus in, dat ik het, als ik eens goed reflecteer op mezelf, best wel vaak doe.
Doen alsof je zieliger bent dan anderen, daar bereik je wat mee. Kijk maar naar al die stakingen en campagnes op tv tegen het een en ander. O nee, wacht, daar heb je natuurlijk niks aan, want uit klagen blijkt alleen maar je zwakte, toch? En niemand wil de zwakste schakel zijn. Ik dus ook niet.
Twijfel, twijfel. Heeft klagen zin? Soms.
Vinden mensen je leuk als je klaagt? Volgens mij niet.
Waarderen mensen klachten? Dat dan weer wel.
Dus, klagen mag, een klacht indienen mag, zielig zijn mag niet.
Als een klacht eerlijk is, of in ieder geval de intentie is eerlijk, dan is klagen dus niet zo slecht. Maar als het alleen maar is om zielig te zijn, kun je beter niet klagen. Alle mensen zijn zielig als ze het koud hebben, dus jij bent niet meer zielig als het een keer onder de 0 graden Celsius is. En ziek zijn is natuurlijk heel vervelend, maar of het zinvol is om daarover te klagen, je helpt er niemand verder mee.
Misschien maar eens oppassen met waar ik over klaag. Ik ben niet de koningin herself, en ook niet een kindje in Afrika zonder eten. Hoewel ik dat laatste een vrij slap argument vind op bijna elke zieligheidskwestie..
woensdag 23 januari 2013
De kunst van het schrijven
Hoe kan het toch dat er zoveel mensen zijn die zo goed kunnen schrijven.
Neem bijvoorbeeld een vriend van mij. Hij schrijft al blogs en
plaatst die op het internet sinds ik me kan herinneren, en er staat de
grootste onzin in die blogs. Het
zijn gewoon alledaagse dingen die hij beschrijft. En toch is het elke
keer weer een feest om zijn verhalen te lezen. Puur omdat hij gewoon
goed kan schrijven, het leest lekker weg, en het lijkt zo grappig, een beetje bijdehand.
Dan heb je ook nog songteksten. Momenteel heb ik SkyRadio-Lovesongs op staan, vraag me niet waarom. Maar daarin komen de meest zoetsappige nummers langs. Van die liedjes waarvan je je afvraagt: waarom kan iedereen ze meezingen, en boeit het niemand wat er gezongen wordt. Bijvoorbeeld: Would you dance, if I asked you to dance (Enrique Iglesias). Maar Nederlandstalige nummers kunnen net zo goed als voorbeeld dienen: Op een terras ergens in Frankrijk in de zon, Zit een man die het tot gisteren nooit won (Acda en De Munnik). Juist. En toch, iedereen zingt het mee, en vindt het niet erg dat er iemand overlijdt in het liedje. Men denkt alleen maar aan het regenen van zonnestralen.
Ik vraag me altijd weer af waar het aan ligt dat mensen zo succesvol kunnen schrijven. Zelf schrijf ik al een lange tijd, ik begon vroeger met verhaaltjes van 10 zinnen met enorm veel spelfouten, met titels als 'Ank zit in de klas'. Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 8 denk ik. Maar toch vraag ik me af of mijn schrijfstijl wel overkomt, of ik niet veel te moeilijke zinnen gebruik.
En stiekem ben ik een beetje (gezond) jaloers op de songwriters en bloggers die wél veel succes hebben. Die kunnen kennelijk mensen aan het lachen krijgen met domme anekdotes die eigenlijk helemaal niet grappig zijn. Misschien is dat wel de sleutel tot succes: domme anekdotes, of dingen waarin iedereen zich kan herkennen, vertellen vanuit het oogpunt van iemand anders. Want elke vrouw vindt het leuk om te horen dat zij 'out of my league' zijn bij mannen, zoals Patrick Swayze zingt: I feel her breath in my face, her body close to me, can't look in her eyes. She`s out of my Leaque.
O ja, als er maar geschreven wordt op het niveau van een 14jarige. Dan is het voor elke volwassene te begrijpen.
Nog even oefenen dus.
Dan heb je ook nog songteksten. Momenteel heb ik SkyRadio-Lovesongs op staan, vraag me niet waarom. Maar daarin komen de meest zoetsappige nummers langs. Van die liedjes waarvan je je afvraagt: waarom kan iedereen ze meezingen, en boeit het niemand wat er gezongen wordt. Bijvoorbeeld: Would you dance, if I asked you to dance (Enrique Iglesias). Maar Nederlandstalige nummers kunnen net zo goed als voorbeeld dienen: Op een terras ergens in Frankrijk in de zon, Zit een man die het tot gisteren nooit won (Acda en De Munnik). Juist. En toch, iedereen zingt het mee, en vindt het niet erg dat er iemand overlijdt in het liedje. Men denkt alleen maar aan het regenen van zonnestralen.
Ik vraag me altijd weer af waar het aan ligt dat mensen zo succesvol kunnen schrijven. Zelf schrijf ik al een lange tijd, ik begon vroeger met verhaaltjes van 10 zinnen met enorm veel spelfouten, met titels als 'Ank zit in de klas'. Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 8 denk ik. Maar toch vraag ik me af of mijn schrijfstijl wel overkomt, of ik niet veel te moeilijke zinnen gebruik.
En stiekem ben ik een beetje (gezond) jaloers op de songwriters en bloggers die wél veel succes hebben. Die kunnen kennelijk mensen aan het lachen krijgen met domme anekdotes die eigenlijk helemaal niet grappig zijn. Misschien is dat wel de sleutel tot succes: domme anekdotes, of dingen waarin iedereen zich kan herkennen, vertellen vanuit het oogpunt van iemand anders. Want elke vrouw vindt het leuk om te horen dat zij 'out of my league' zijn bij mannen, zoals Patrick Swayze zingt: I feel her breath in my face, her body close to me, can't look in her eyes. She`s out of my Leaque.
O ja, als er maar geschreven wordt op het niveau van een 14jarige. Dan is het voor elke volwassene te begrijpen.
Nog even oefenen dus.
vrijdag 4 januari 2013
Uitdaging van de maand
Hallo Januari 2013. Wat kom jij me brengen? Ik vind die 3 op
het einde zo raar klinken. ’13. Die zou toch nooit meer komen? Nou, met jou moeten
we het nog wel zo’n 360 dagen mee doen. Op hoop van zegen dan maar.
Januari 2013. Geweldig leuk. Ik heb mezelf uitgedaagd in
december, om de maand januari geen facebook te gebruiken. Dat ging dinsdag de 1e
van het nieuwe jaar echt heel prima. Na een lang nachtje met vrienden van AIA
en nog even bij de studentenvereniging in Enschede lekker lang geslapen. Na de
hele middag ook niks uitgevoerd te hebben met dezelfde vrienden van AIA miste
ik facebook nog steeds niet. En ’s avonds in de trein ook niet, aangezien ik
mijn laptop niet bij me had. Aangezien ik ook geen fancy smartphone heb, kon ik
dus ook op die manier facebook onmogelijk gebruiken, laat staan missen.
Wauw, dat is niet zo moeilijk. Ik had gedacht dat het
moeilijker zou zijn. Tot zover de eerste dag van het nieuwe jaar.
Dag 2 was al moeilijker. Ik zou werken, had me verslapen en
kon toen niet meer naar het werk. Dan maar even achter mijn laptop. Iets van
essays schrijven meende ik me te herinneren van voor de kerstvakantie. Gmail
aan, facebook … Eeh, nee. Geen facebook.
Dan maar andere sites opzoeken. Niet dat die me erg helpen
bij het studeren. Maar toch. Zo is Twitter langsgekomen, en heb ik ook nog de
site van Wie is de Mol? bezocht, aangezien dat ook weer begonnen is (en toen over twee dagen begon). Het lukte
wel. ’s Middags hoefde ik gelukkig niets te verwachten van een laptop,
aangezien ik bij mijn opa en oma was. En ’s avonds ging ik gezellig naar een
vriendin. Makkelijk zat.Totdat je de ochtend daarna een mailtje in je inbox
hebt, waarin staat dat je getagd bent in een facebookbericht: die vriendin had
me getagd, en ik had mijn mail-notificaties vergeten uit te zetten. Slim.
Toen kwam de donderdag, en nu de vrijdag. En het is steeds
lastiger. Het is ontzettend irritant om niet met mensen te kunnen chatten die
je normaal vaak spreekt via facebook. En het is ook ontzettend irritant om je
studiegenoten niks te kunnen vragen (waarom heb ik ook geen smartphone, met
what’s app en dingen) over de essays die nog steeds liggen te wachten. En het is ook
irritant om geen updates te krijgen over het studentenverenigingleven.
Misschien volgende week toch maar een nieuwe telefoon kopen,
zoals een vriend me aanraadde. Zo'n fancy telefoon is toch nodig, aangezien die van
mij nu echt op sterven na dood is. En ook wel zo handig met die essays. Facebookloos
leven is toch wel moeilijk.
Zonder facebook geen leven meer. En dat was precies de reden
waarom ik hier aan begon..
Abonneren op:
Posts (Atom)