Hoe kan het toch dat er zoveel mensen zijn die zo goed kunnen schrijven.
Neem bijvoorbeeld een vriend van mij. Hij schrijft al blogs en
plaatst die op het internet sinds ik me kan herinneren, en er staat de
grootste onzin in die blogs. Het
zijn gewoon alledaagse dingen die hij beschrijft. En toch is het elke
keer weer een feest om zijn verhalen te lezen. Puur omdat hij gewoon
goed kan schrijven, het leest lekker weg, en het lijkt zo grappig, een beetje bijdehand.
Dan heb je ook nog songteksten. Momenteel heb ik SkyRadio-Lovesongs op staan, vraag me niet waarom. Maar daarin komen de meest zoetsappige nummers langs. Van die liedjes waarvan je je afvraagt: waarom kan iedereen ze meezingen, en boeit het niemand wat er gezongen wordt. Bijvoorbeeld: Would you dance, if I asked you to dance (Enrique Iglesias). Maar Nederlandstalige nummers kunnen net zo goed als voorbeeld dienen: Op een terras ergens in Frankrijk in de zon, Zit een man die het tot gisteren nooit won (Acda en De Munnik). Juist. En toch, iedereen zingt het mee, en vindt het niet erg dat er iemand overlijdt in het liedje. Men denkt alleen maar aan het regenen van zonnestralen.
Ik vraag me altijd weer af waar het aan ligt dat mensen zo succesvol kunnen schrijven. Zelf schrijf ik al een lange tijd, ik begon vroeger met verhaaltjes van 10 zinnen met enorm veel spelfouten, met titels als 'Ank zit in de klas'. Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 8 denk ik. Maar toch vraag ik me af of mijn schrijfstijl wel overkomt, of ik niet veel te moeilijke zinnen gebruik.
En stiekem ben ik een beetje (gezond) jaloers op de songwriters en bloggers die wél veel succes hebben. Die kunnen kennelijk mensen aan het lachen krijgen met domme anekdotes die eigenlijk helemaal niet grappig zijn. Misschien is dat wel de sleutel tot succes: domme anekdotes, of dingen waarin iedereen zich kan herkennen, vertellen vanuit het oogpunt van iemand anders. Want elke vrouw vindt het leuk om te horen dat zij 'out of my league' zijn bij mannen, zoals Patrick Swayze zingt: I feel her breath in my face, her body close to me, can't look in her eyes. She`s out of my Leaque.
O ja, als er maar geschreven wordt op het niveau van een 14jarige. Dan is het voor elke volwassene te begrijpen.
Nog even oefenen dus.
Dan heb je ook nog songteksten. Momenteel heb ik SkyRadio-Lovesongs op staan, vraag me niet waarom. Maar daarin komen de meest zoetsappige nummers langs. Van die liedjes waarvan je je afvraagt: waarom kan iedereen ze meezingen, en boeit het niemand wat er gezongen wordt. Bijvoorbeeld: Would you dance, if I asked you to dance (Enrique Iglesias). Maar Nederlandstalige nummers kunnen net zo goed als voorbeeld dienen: Op een terras ergens in Frankrijk in de zon, Zit een man die het tot gisteren nooit won (Acda en De Munnik). Juist. En toch, iedereen zingt het mee, en vindt het niet erg dat er iemand overlijdt in het liedje. Men denkt alleen maar aan het regenen van zonnestralen.
Ik vraag me altijd weer af waar het aan ligt dat mensen zo succesvol kunnen schrijven. Zelf schrijf ik al een lange tijd, ik begon vroeger met verhaaltjes van 10 zinnen met enorm veel spelfouten, met titels als 'Ank zit in de klas'. Hoe oud zal ik geweest zijn, een jaar of 8 denk ik. Maar toch vraag ik me af of mijn schrijfstijl wel overkomt, of ik niet veel te moeilijke zinnen gebruik.
En stiekem ben ik een beetje (gezond) jaloers op de songwriters en bloggers die wél veel succes hebben. Die kunnen kennelijk mensen aan het lachen krijgen met domme anekdotes die eigenlijk helemaal niet grappig zijn. Misschien is dat wel de sleutel tot succes: domme anekdotes, of dingen waarin iedereen zich kan herkennen, vertellen vanuit het oogpunt van iemand anders. Want elke vrouw vindt het leuk om te horen dat zij 'out of my league' zijn bij mannen, zoals Patrick Swayze zingt: I feel her breath in my face, her body close to me, can't look in her eyes. She`s out of my Leaque.
O ja, als er maar geschreven wordt op het niveau van een 14jarige. Dan is het voor elke volwassene te begrijpen.
Nog even oefenen dus.
