Ja, dat gedicht!

Hier is dan het gedicht dat ik heb geschreven, en dat de inspiratie was voor deze weblog. Het is geschreven in tweeduizendzes, 2006 dus. In december, dus bijna 2007. 

Nu ik het teruglees denk ik: er schort hier en daar nog wel wat aan. Maar ik denk dat je een 13jarige spel- en grammaticafouten niet kwalijk kunt nemen. al doe ik dat bij mezelf wel. 

Veel leesplezier gewenst.

 Letters, woorden

07-12-06

Zo logisch in elkaar gestoken,
en toch is het moeilijk om te begrijpen.
Alle klanken van onbegrijpelijke waarden.
Vensters openzwaaiend,
de woorden in mijn boek vervormen,
dat laatste woord, zo liefdevol,
verdraaid door de wind.
Het valt niet meer te lezen,
en toch blijf ik het voor me zien.

Maar dat ene woord,
staat enkel in mijn herinnering.

 

Waar heeft iedereen het over ...

Na een heleboel berichten te hebben gelezen van facebookvrienden, die allemaal ongeveer uit dezelfde woorden bestaan, ben ik er zat van.

Ik ben er nog steeds niet uit waarom mensen die sneeuw nou zo interessant vinden. Of leuk.. Want daar kan ik me dus helemaal niks bij voorstellen, de combinatie van 'sneeuw' en 'leuk', of 'sneeuw' en een smiley (zoiets als :-), ;-) of :D, al dan niet met dubbele punt of een =-teken geschreven). Echt niet. Kijk, de herfst vind ik prachtig, heerlijk, lekker windje erbij. Het liefst geen tegenwind, maar if so, ok vooruit. En al die prachtige kleuren, daar haal ik echt energie uit. Maar winter ...

Wanneer mensen sneeuw leuk vinden om naar te kijken, dan sluit ik me daar volledig bij aan. Alleen snap ik niet wat mensen leuk vinden aan natte sneeuw, of de kou die het met zich meebrengt.
De winter is echt een prachtig seizoen, als je elke dag in de trein naar je studie of werk zit bijvoorbeeld. Als die trein op tijd rijdt in ieder geval. Dan is het prachtig om naar te kijken, want je zit zelf toch met je voeten op de verwarming die altijd aan staat.
Maar er doorheen moeten lopen, dat is andere koek, en ik heb dan ook ontzettend medelijden met mijn Braziliaanse vrienden, die in oktober al zeiden: het is zo koud hier... Die zullen nu voor hun gevoel wel doodvriezen.
Misschien moet ik met hen mee naar Brazilië gaan, als ze weer teruggaan over anderhalf jaar. Want ik heb een keer kerst meegemaakt in Syrië, met rond de 25 graden Celsius. Misschien is die wetenschap, dat een zonnige, warme kerst echt awesome is, en die ervaring de reden voor mijn afgrijzen aan sneeuw, vooral kou eigenlijk.

Aandacht voor internet

Nu moet ik bekennen dat ik enigszins ondersteboven ben van het feit dat ik vandaag niet mocht beschikken over het internet.

Waarom internet alleen bij mij moeilijk doet, dat blijft me bezig houden. heeft mijn laptop iets verkeerd gedaan? Ikzelf misschien?

Lastig te zeggen. Maar het feit blijft bestaan dat Meneer Internet vandaag even niet thuis geeft.

De plant op het hoekje van het bureau schijnt er weinig aandacht aan te besteden. Die heeft er niet zoveel last van. Zij en Meneer Internet hebben niet zoveel met elkaar.

Waarom, dat weet ik eigenlijk niet. Maar stiekem ga ik er zo vanuit dat Meneer Internet meer aan Mevrouw Plant zou hebben, dan andersom. Denk aan foto’s en familie-informatie. Die zou Meneer Internet mooi weer kunnen verspreiden, en daar zouden veel mensen mee blijgemaakt worden. Eeuwige lof voor Meneer Internet zou volgen. Mevrouw Plant zou er niets van terugzien. Misschien maakt het haar daarom niet zoveel uit.

Zonder internet. Het is echt onmogelijk in deze wereld. Ik snap niet hoe ze dat vroeger deden. Hoe mijn ouders hebben overleefd. En hoe zij nog zoveel sociale contacten hebben opgedaan in hun studententijd.

Aan de andere kant, zij waren wel degenen die uiteindelijk met bijna niemand meer contact hadden, en pas sinds er Facebook, LinkedIn en Twitter is, weer herinneringen gaan opdoen aan hun jonge tijd, samen met hun klasgenootjes van de basisschool die nu opeens een baard hebben, of hun studiegenoten die ze in eerste instantie niet meer herkenden.

Het is maar net wat je wil… Maar geef mij maar gewoon werkend internet.

'Moe maar voldaan' - Ja, het zal wel.

Sommige uitspraken zijn erg standaard. Deze wellicht ook, maar daar wil ik niet heen.
Het gaat mij nu om de uitspraak 'moe maar voldaan'. Veel mensen gebruiken die zin te pas en te onpas, en meestal vind ik het wat overdreven.

Denk maar eens goed na: wanneer is een mens écht hélemaal gelukkig? Helemaal verzadigd, en heeft een mens alles wat zijn hartje begeert? Ik denk, dat dat nooit het geval is. Er is voor elk mens altijd wel wat te wensen.

Goed, het lijkt me ook geen goede zaak wanneer je niks te wensen hebt. Begrijp me niet verkeerd, maar iedereen denkt altijd wel aan iets anders wat niet te grijpen valt.
Wanneer ik vroeger één snoepje mocht pakken uit de snoeppot, wenste ik altijd dat ik er nóg één mocht hebben.
En tegenwoordig betrap ik mezelf er wel eens op dat als ik hele leuke vrienden heb, ik toch steeds op zoek ben naar een persoon die eruit springt. Iemand waar iedereen tegenop kijkt. Dat ik dan bevriend met die iemand zou kunnen zijn.

Niet echt realistisch, want een perfect persoon bestaat ook niet. Iedereen doet wel eens wat fout, en met sommige mensen heb je ook gewoon geen klik. Maar die gedachten.. Niets ten nadele van mijn vrienden trouwens. Dat zijn de beste personen die er bestaan, vind ik.
Het gaat nu om dat soort dingen. Begrijp je?

Goed, wanneer je dus 'moe maar voldaan' bent, denk ik: valt vast mee. Maar leuk dat je een fijne morgen/middag/avond hebt gehad. Een 'Vind ik leuk' op facebook kan er dan bij mij wel af, en een enthousiast verhaal face to face ook wel.
Verder geloof ik niet in die uitdrukking, dus neem ik dat dan met een korrel zout. Misschien ben ik pessimistisch, maar ik denk namelijk toch altijd: maar wat zou er dan minder leuk zijn geweest op zo'n dag?

En nu zit ik hier op de bank, zo na te denken over deze uitdrukking. En eigenlijk begin ik wel te snappen waarom mensen het soms zeggen. Alleen ben ik nog steeds van mening dat hetgeen geïnsinueerd wordt, niet bestaat.

Maar wat ik wel weet, is dat je op momenten als deze, wanneer je echt moe bent, een tof(fe) week/weekend/dag hebt gehad, leuke dingen gedaan hebt en mooie mensen hebt gesproken - en dan mooie mensen als in: mensen met wie je een goede tijd hebt gehad, en mensen die goede intrinsieke motivaties hebben. Fysiek mogen ze van mij ook best mooi zijn, maar dat is niet het belangrijkste - ja, dan snap ik wel dat je, wanneer je uitgeput op de bank zit, zegt: ik ben moe, maar voldaan. (Punt.)

Het betekent dan: Voor nu is het even mooi geweest, en ik heb niks meer te wensen - in ieder geval, dat denk ik op dit moment wel.
Het betekent: me geen zorgen maken over dingen in mijn dagelijkse leven vanaf morgen (wanneer ik de trein moet nemen, dingen aan mensen moet presenteren, mijn tentamens moet halen en bla bla bla.).
Denken: het maakt nu even niet uit, ik ga straks toch slapen. Morgen is er weer een nieuwe dag. 24 nieuwe uren om je nog zorgen te kunnen maken.
Denken: nu gewoon nagenieten van dat prachtweekend dat ik net heb gehad, en hopen dat ik er over zal dromen. Want dan wordt het een feestje in mijn dromenland, met hele mooie mensen (en die beschrijving van 'mooie mensen' hierboven gegeven, is nog steeds van toepassing!).

Al je wensen kunnen wel even wachten.
Misschien is dat wat mensen met deze uitdrukking bedoelen.
Maar zeg dat dan gewoon.

Wat de titel van een gedicht al niet doet.

Letters, woorden.

Een aantal jaar geleden schreef ik een gedicht met deze titel.
Toen ik deze blog begon, was het dan ook niet gek dat ik deze titel weer gebruiken zou. Aan de andere kant wel wat gek, want wie gebruikt er nou twee keer dezelfde titel. Zeker wanneer je zoveel schrijft, en hebt geschreven als ik.

Goed, de meeste professionele schrijvers zouden me vermoorden na deze bekentenis. Gelukkig ken ik niet zo veel professionele schrijvers. Enkel wat dominees die hun gedachtegoed ooit hebben opgeschreven, hetgeen nu in de winkels ligt, met natuurlijk wel hun hoofd op de achterkant van het betreffende boekje. De meeste van die boekjes gaan over Godsbeelden, Occultisme, Seks voor het huwelijk, en andere spraakmakende, kerkelijke onderwerpen.
Hoewel, kerkelijk?
Buiten de kerk wordt er non-stop over seks (al dan niet voor het huwelijk) gesproken. En tegenwoordig gelooft ook bijna iedereen in de wereld wel in 'iets. Zo niet, dan gelooft men wel standvastig in 'niets'. En dat laatste is mijns inziens ook iets: jezelf.

Dat brengt me bij het volgende: mensen die enkel in zichzelf geloven, kunnen erg vervelend zijn.
Mensen die wél ergens in geloven ook; christenen worden schijnheilig genoemd, en de Islam is gevaarlijk volgens sommigen. Maar dat neemt niet weg dat mensen die alleen in zichzelf geloven soms vergeten dat er ook anderen op de wereld zijn, die ook, net als zij zelf, een schouderklopje verdienen op zijn tijd. Ronduit gezegd: Die mensen zijn soms beter dan zij zelf. En dat doet pijn natuurlijk...
En ja, ook christenen, hindoes, boeddhisten of moslims (en vergeef me de andere religies die ik niet noem) kunnen arrogant doen: 'kijk mij nou goed naar de kerk gaan elke zondag. 2 keer zelfs!'. Of wat denk je van een 'gevaarlijke', arrogante moslim? 'Aangezien ik het bij het rechte eind heb, mag ik ook wel een aanslag plegen om aandacht te vragen voor mijn goede manier van leven.'
Nou geloof ik niet dat er veel moslims zijn die zoiets denken. De meeste islamieten zijn toleranter dan de gemiddelde ajax-supporter. Deze tolerante moslims staan best open voor een goed gesprek. Net als christenen trouwens, maar die houden soms onnodig vast aan té oude tradities.

Goed, waar was ik ook alweer begonnen. Ja, het gedicht.
Ik zal het eens opzoeken. Wie weet post ik het wel eens, als het bij een nieuwe blog past. Ik was er heel trots op namelijk, toen ik een jaar of dertien was. Ik ben benieuwd of ik dat nu nog steeds kan zijn.

Een veel te lange zomer.

Als je dan toch wat moet doen met je 'vrije tijd'.

Mijn zomer duurde veel te lang. Dat lag niet zo zeer aan mij. Goed, het lag aan mijn gezicht, dat is een deel van mij. Maar ik kon er niks aan doen, echt niet.

Een verplichte verlenging van je vakantie. Tsja, als je dan toch een ongeluk moet krijgen: waarom dan niet een week voordat je met je nieuwe opleiding gaat beginnen.
Doe dan maar een echt ernstig ongeluk, al kwam ik alleen maar in botsing met een jogger (die, leuk detail, hartchirurg in het dichtstbijzijnde ziekenhuis bleek te zijn). Jammergenoeg was de elleboog van desbetreffende man erg hard, en was mijn jukbeen daar niet tegen bestand.

Daar lig je dan in het ziekenhuis, en daarna nog 3 week thuis. Voor én na de operatie. Mijn hoofd is nog steeds niet om aan te zien, al zegt iedereen heel lief dat het wel meevalt. Dat mijn bril de littekens bij mijn oog, van de operatie, precies verbergt. Ja, dat zal wel, maar ik vóel het wel.

Goed, het leuke aan deze verlenging van mijn vakantie was, dat ik erg veel tijd over had om na te denken over wat ik eigenlijk zou gaan studeren. Nu antropologie hem toch niet geworden was, en ik nog helemaal niks van mijn nieuwe studie wist..
Best leuk om te gissen naar waar je een achterstand in oploopt.

Gelukkig bleek dat gisteren mee te vallen. Voor minstens 3 vakken kan ik een vrijstelling krijgen komend jaar. Jippie, extra dagje vrij! O, en de vakken die ik dan wel moet volgen hebben zoveel overlap met antropologie, talen en nog meer van dat soort dingen dat ik die waarschijnlijk met twee vingers in de neus moet halen.
Best leuk, maar wel frustrerend, om versimpelde uitleggen te krijgen over 'Cultuurrelativisme' en 'Symbolen, normen en waarden en socialisatie'. Vertel mij wat.

Ok, nu moet ik niet overdrijven, en zeker niet arrogant worden. Die eerste twee weken waren dan wel gemist, maar ik heb vast nog wat in te halen. Projectgroepjes en verplichte verslagen en dergelijke.

Nou ja, ik kom er wel. Aan woorden ontbreekt het me in ieder geval niet.
Daar zullen de docenten ook nog wel achter komen.