Everybody dance now. Dat nieuwe dansprogramma op een commerciele zender.
Super leuk concept. Je komt niet alleen maar balletters, modernen,
jazzers en hiphoppers tegen - en af en toe eens een verdwaalde
latin/ballroom-danser, die meestal echt verbazingwekkend goed kunnen
dansen en ook nog eens makkelijk andere stijlen oppikken. Leuk. Vooral
übertalentjes en dansers in stijlen die normaal nooit buiten de
dansschool of in een carnavalsoptocht (in Rio de Janeiro) tegenkomt.
Het mag bekend zijn dat ik erg van dansen houd. Zo ook van deze nieuwe dansshow, met natuurlijk Dan Karaty en Jan Kooijman (want ja, die kunnen natuurlijk nooit ontbreken wanneer het om dansshows gaat) in de jury.
Dat is wel jammer, dat die programma's zo'n subcategorie vormen. Geen dans zonder Dan. Andere choreografen, kenners, of anderszins dansminnende mensen zouden net zo goed zijn plaats in kunnen nemen, mits ze dan een beetje charisma hebben. Want anders verkoopt het programma niet.
Die dansen zijn zo leuk, maar de commercie eromheen niet. Zoals dat stemmen van mensen thuis. Ja, een dans moet entertaining zijn. Maar het feit dat mensen daar uberhaupt staan en door een jury worden doorgedrukt (met 100%) geeft wel aan dat iets entertaining is. Dat geldt ook voor talentenjachten met zang trouwens, maar laat het duidelijk zijn dat in dat genre het sneller duidelijk is of iemand geschikt is voor het vak. dat is namelijk net zoiets als een voetballer Balotelli die nog moet leren zich als professionele voetballer te gedragen, ook op grote eindtoernooien. Of een manager in opleiding die niet kneiters boos op zijn werknemers kan worden, dat moet tactvol of effectief worden gebracht. Schijnt.
Voor een vak moet je leren. Zo ook voor kunst. Het kost mij weinig moeite om een dansfiguur te leren in bijvoorbeeld de cha-cha of Tango. Maar dat betekent niet dat het wél oneindig veel moeite kost om die figuren ook zo te dansen dat het er niet uitziet alsof je op een stoel neerploft, of stampend de trap op gaat. Dat is niet charmant en mensen willen bij stijldansen toch echt graag elegantie zien, als vrouw licht als een veertje neervlijen in de armen van haar danspartner. Of gewoon een vrolijke maar ook technisch goede Jive. En neem van mij aan: dat is moeilijk.
Nog moeilijker is het dan om met kritiek om te gaan. Ja, als je iets fout doet, moet je nog beter je best doen. Op de blaren zitten (soms letterlijk), en niet bij de pakken neer zitten. Vooral ook niet een negatief zelfbeeld kweken. Vallen, opstaan en weer doorgaan!
Respect dus voor die dansers van 10 ofzo, die al zo goed kunnen dansen, en een show neer kunnen zetten. Maar nog meer respect voor de mensen die ook goed met de aandacht om kunnen gaan, en die gemaakt zijn om een show te stelen. Maar vooral: Dat laatste ook echt doen. Moed heet dat.
Het mag bekend zijn dat ik erg van dansen houd. Zo ook van deze nieuwe dansshow, met natuurlijk Dan Karaty en Jan Kooijman (want ja, die kunnen natuurlijk nooit ontbreken wanneer het om dansshows gaat) in de jury.
Dat is wel jammer, dat die programma's zo'n subcategorie vormen. Geen dans zonder Dan. Andere choreografen, kenners, of anderszins dansminnende mensen zouden net zo goed zijn plaats in kunnen nemen, mits ze dan een beetje charisma hebben. Want anders verkoopt het programma niet.
Die dansen zijn zo leuk, maar de commercie eromheen niet. Zoals dat stemmen van mensen thuis. Ja, een dans moet entertaining zijn. Maar het feit dat mensen daar uberhaupt staan en door een jury worden doorgedrukt (met 100%) geeft wel aan dat iets entertaining is. Dat geldt ook voor talentenjachten met zang trouwens, maar laat het duidelijk zijn dat in dat genre het sneller duidelijk is of iemand geschikt is voor het vak. dat is namelijk net zoiets als een voetballer Balotelli die nog moet leren zich als professionele voetballer te gedragen, ook op grote eindtoernooien. Of een manager in opleiding die niet kneiters boos op zijn werknemers kan worden, dat moet tactvol of effectief worden gebracht. Schijnt.
Voor een vak moet je leren. Zo ook voor kunst. Het kost mij weinig moeite om een dansfiguur te leren in bijvoorbeeld de cha-cha of Tango. Maar dat betekent niet dat het wél oneindig veel moeite kost om die figuren ook zo te dansen dat het er niet uitziet alsof je op een stoel neerploft, of stampend de trap op gaat. Dat is niet charmant en mensen willen bij stijldansen toch echt graag elegantie zien, als vrouw licht als een veertje neervlijen in de armen van haar danspartner. Of gewoon een vrolijke maar ook technisch goede Jive. En neem van mij aan: dat is moeilijk.
Nog moeilijker is het dan om met kritiek om te gaan. Ja, als je iets fout doet, moet je nog beter je best doen. Op de blaren zitten (soms letterlijk), en niet bij de pakken neer zitten. Vooral ook niet een negatief zelfbeeld kweken. Vallen, opstaan en weer doorgaan!
Respect dus voor die dansers van 10 ofzo, die al zo goed kunnen dansen, en een show neer kunnen zetten. Maar nog meer respect voor de mensen die ook goed met de aandacht om kunnen gaan, en die gemaakt zijn om een show te stelen. Maar vooral: Dat laatste ook echt doen. Moed heet dat.
